Uitschakeling Ishtar, de schuld van homo’s?

Eigenlijk is het geen verrassing, dat Ishtar niet naar de finale mag. Al een hele tijd hoor je dat “het erop of eronder” is. Het was eronder. Tijd voor de commentatoren in de kranten om hun mening te uiten. Naar goede gewoonte is VIPS-veteraan Mark Coenegracht (Het Laatste Nieuws) weer bitter. Hij impliceert dat het Eurovisie Songfestival te gay is. Jan Claeys van Het Nieuwsblad ziet dan weer wel rooskleuriger.

Na elke uitschakeling hoor je hetzelfde: het sop is de kolen niet waard. Niet meer meedoen, wegblijven, gedaan, byebye ESC. “Het is nu met rode kaken wat beschaamd rondlopen in Belgrado. We hebben hier eigenlijk niks meer te zoeken, want Europa heeft nog maar eens keihard duidelijk gemaakt dat wij niks kennen van het Eurovisie Songfestival”, schrijft Coenegracht.

Homo’s met eigendunk

Hij wil Ishtar of de VRT niet beschuldigen. “Het Eurovisie Songfestival heeft echter allang niks meer met songschrijven te maken. Het is een amalgaam van televisiespektakel, camp en kitsch, een hoogfeest van holebi’s die met hoge eigendunk denken dat ze dit gebeuren in handen hebben. En misschien is dat ook wel een beetje zo.”

Jan Claeys voelde zijn concullega al van mijlenver aankomen, en diende hem meteen van antwoord. “Moeten we nu luisteren naar het gekwaak van de criticasters en nooit meer naar het Songfestival afreizen? Natuurlijk niet, laat ze maar doen. Het zou doodzonde zijn. Het festival is entertainment, amusement en vooral traditie. Het zorgt al meer dan vijftig jaar voor vrolijke familiefeestjes. En dat geef je allemaal niet op omdat het een paar jaar minder goed gaat. Net zoals we niet moeten luisteren naar onnozelaars die vinden dat we de Rode Duivels moeten opdoeken omdat ze het EK of het WK niet halen. Wat een onzin. Straks moeten we onze kustlijn afbreken omdat we een paar slechte zomers gehad hebben. Al dat negativisme: wij doen daar niet aan mee!”

Formule herbekijken

Wel zijn beide heren het eens dat onze Vlaamse Eurosong-formule moet herbekeken worden. Is het nog te verantwoorden, het Eurosong-spektakel. Om de twee jaar in februari een grootse show organiseren, een mini-Idool voor BV’s.

Coenegracht: “Doorgaan zou een belediging zijn. Nu niet ingrijpen zou vanwege de VRT-top hét signaal zijn dat men niet geeft om ons imago in het buitenland, maar dat enkel de kijkcijfers van ‘Eurosong’ belangrijk zijn. De VRT moet een frisse wind door de Vlaamse showbusiness jagen. Geef talenten als Sandrine, Brahim, Geena Lisa het hele jaar door de kans om hun talenten te ontwikkelen.”

Claeys: “Maar misschien moeten we nu wel van tactiek veranderen en ook voor een circusact kiezen, en niet voor een liedje. Waar is Kabouter Plop als je hem nodig hebt? Hadden we iemand anders dan Ishtar moeten sturen? Neen. Hoe fijn Brahim, Nelson, Sandrine en The Paranoiacs ook klonken … ze zouden hier niet zijn opgevallen op het podium. Ook na de bittere pil van gisteren blijf ik ervan overtuigd: Ishtar was de enige juiste keuze voor Belgrado. Het was de inzending van alles of niets. Hoe hard we ook geloofden in alles, het is gisteravond niets geworden.”

Terugplooien of verder kijken?

Het is een optie, wedstrijden organiseren voor eigen publiek. Maar waarom weer dingen doen voor eigen markt? Want wat zijn de alternatieven? Idool, Star Academy, X-factor, Steracteur Sterartiest, Zo is er maar één, … allemaal introverte, haast autistische liedjeswedstrijden. Recyclage van bestaand materiaal. Is dat de oplossing? Is het de oplossing dat we moesten zappen naar Mijn Restaurant?

Natuurlijk is Eurosong dure kitsch, natuurlijk is het Songfestival zelf een verheerlijking van ons-kent-ons. Maar moeten we daarom in een hoekje kruipen en mokken? Heel constructief!

Het ESF blijft een culturele ontmoetingen in een Europa dat naar eenmaking streeft. Gaan we echt het asociaal kind van de klas spelen? Neen toch. We moeten blijven gaan. Eurosong hervormen, absoluut, maar blijven delegaties sturen. En zorgen dat we op een andere manier in het Europees nieuws komen dan met slecht voetbal, Brussel-Halle-Vilvoorde of non-regeringen.

Benjamin