1984: de 20-jarige Manu verhuist naar Parijs en leert er de homoseksuele arts Ardrien en zijn heteroseksuele vrienden kennen. De start van een ménage à quatre, die ernstig verstoord wordt wanneer Manu besmet raakt met HIV en aids krijgt. Les Témoins (De getuigen) toont de angst en onwetendheid van het begin van de HIV-epidemie, maar de film is geen onverdeeld succes.
Regisseur André Téchiné levert best wel knap werk. Les Témoins is niet zomaar een aidsdrama, het focust meer op de intermenselijke dynamiek, en “het verlies van onschuld”. Het verhaal bestaat uit drie hoofdstukken. Michel Blanc, Emmanuelle Béart, Johan Libéreau, Julie Depardieu en Sami Bouajila acteren sterk, en het verhaal is pakkend.
Stoorzenders
Les Témoins gaat echter gebukt onder twee belangrijke stoorzenders. Ten eerste zijn de twee eerste hoofdstukken te lang, en hoofdstuk drie wordt snelsnel afgewerkt, alsof plots het geld op was. Maar soit, wel meer films lijden onder dat probleem.
Wat meer stoort, zijn de anachronismen. De film speelt zich af tussen 1984 en 1985. Maar in een ziekenhuisscène zie je wel prominent “Paris 2006” staan op beddengoed. Pijnlijk. Eens je dat hebt opgemerkt, vallen wel meer foutjes op.
Film van toen, decor van nu
Tot 1992 reden Franse wagens met zwarte nummerplatten met grijs-witte letters. Dus ook in de film. Maar je ziet wel Twingo‘s, 207’s en Golf IV’s rondrijden. Vreemd, vooral omdat ze oude nummerplaten hebben gekregen.
Muggenzifterij? Misschien, maar eens je al die foutjes opmerkt, ben je uit je concentratie gehaald, en volg je minder het verhaal. Want Les Témoins is niet sterk genoeg om die randopmerkingen weg te vegen. Combineer dat met een te lange filmtijd (1 uur 52 minuten), en je begint te ergeren. Jammer.
In Antwerpen moet je naar Cartoon’s om de film te zien, want hoewel UGC geld in de prent heeft gepompt, toont UGC Antwerpen Les Témoins niet. Getuigt van weinig vertrouwen.
Talk of the Town 
Plaats een reactie