Homo in Marokko: “Slechts 1 code: binnenskamers kan werkelijk alles”

Eind 2007 werd een groep Marokkaanse homo’s veroordeeld wegens het organiseren van een ‘homohuwelijk’. Het feest lekte uit via YouTube, en nadien volgde ook rellen. Greta Riemersma ging voor De Morgen op reportage.

Homoseksualiteit wordt in Marokko best getolereerd, ontdekte Riemersma. Als het maar binnenskamers gebeurt.

In Marokko is er slechts één code: binnenskamers kan werkelijk alles’
Greta Riemersma, De Morgen, 06.02.2008.

“Van ons geloof mag het niet wat homo’s doen, maar ik heb geen hekel aan die mensen”, zegt een moslimjongen met een spijkerbroek en een baard in café de Arena Inn in Ksar El Kebir. Zijn vriend, ook in spijkerbroek en met een moslimpetje op: “Waarom zou ik ze straffen? Ik laat het oordeel aan Allah over.”

In Ksar El Kebir, in het Noord-Marokkaanse Rifgebied, rijden ezels en paarden rond, en dragen alle vrouwen een hoofddoek. De moslimjongens zitten op het terras van de Arena Inn. Homo’s, zegt de jongen met baard, heb je overal in Marokko. “Wat er tussen vier muren gebeurt, weet niemand. Iedereen moet het zelf weten.”

Ze hebben in november niet meegedaan met de heksenjacht op zes homo’s in Ksar El Kebir, waardoor in Marokko plotseling iedereen weet waar het brave provinciestadje ligt. De Marokkaanse media spreken al van de affaire-Ksar El Kebir. “We waren begraven totdat dit gebeurde”, lachen de broertjes Sabar voor hun winkel met lange rokken, lange truien en lange jassen.

De zes homo’s kregen straffen tussen vier en tien maanden cel. Het verrichten van homoseksuele handelingen is in Marokko bij wet verboden. De straf van hoofdverdachte Fouad Srirret werd in hoger beroep bevestigd. Vooraanstaande intellectuelen startten hierop een petitie.

Snirret organiseerde helemaal geen homohuwelijk, het moest erop lijken. Maar toen het gsm-clipje op YouTube verscheen, kopten de media dat het een echt en gemeend huwelijk betrof. Dat was tegen de zin van islamisten, en zo ontstonden rellen. Bij de menigte waren vooral veel meelopers.

“Ach, mensen hebben hier niets anders te doen”, zeggen de broertjes Sabar, die zelf bij hun winkel bleven. In het huis van Srirret werd de boel kort en klein getimmerd, de ramen werden bekogeld. Het scheelde niet veel of Srirret en zijn vijf vrienden waren gelyncht. De mannen vluchtten, maar werden opgepakt. Een grote onrechtvaardigheid, vindt hun advocaat Mohamed Sebbar. “We kunnen toch geen mensen straffen omdat ze zo zijn geboren?”

Sebbar is president van de mensenrechtenorganisatie Forum Vérité et Justice. Hij legt uit wat het probleem in Ksar El Kebir was. Homo’s, zegt hij, hebben in Marokko alle vrijheid, ondanks de bepalingen in het wetboek van strafrecht. “Ze kunnen hier niet hand in hand lopen, zoenen op straat of met een gat in hun broek hun kont laten zien. Maar verder kan alles, Marokko is wat dit betreft opener dan andere Arabische landen.”

Op één voorwaarde: het mag niet maar buiten komen, zoals zoveel intieme zaken in de islamitische wereld. Wat homo’s doen, moet binnenshuis blijven. “Omdat we een islamitisch land zijn”, zegt Sebbar.

De vrolijke Moustapha, een homoseksuele veertiger uit Rabat, bevestigt dat. Hij leeft het leven dat hij wil, hij vermoedt dat hij zelfs vrijer is dan hij in Europa zou zijn. Hij lacht veelbetekenend als hij het over zijn veroveringen heeft. “In Marokko gebeurt meer dan bij jullie, jullie snappen er geen moer van.” Zijn hele buurt weet dat hij het met mannen doet. Laatst heeft hij als een buikdanseres staan dansen voor een groep vrouwen, ze klapten voor hem en moedigden hem aan. Maar wat hij verder uitspookt, zegt hij tegen niemand. “Er is hier een code: in het geheim kan alles.”

Lees ook het artikel van Judit Neurink in Trouw: “Marokkanen zijn grote acteurs”.